Journalistieke herinneringen

Door Lejo Siepe

In 2018 verscheen het boek ‘ Verslaggever van beroep’, geschreven door Sytze van der Zee. Hij verdiende zijn sporen als verslaggever bij het Algemeen Handelsblad, bij NRC en Elsevier en later hoofdredacteur van het Parool. Het boek geeft een mooi inkijkje achter de schermen van het krantenbedrijf maar ook de levensloop van Van der Zee als correspondent in Bonn, Brussel en Washington. Het boek geeft ook een tijdperk weer over een samenleving in ontwikkeling Of toch niet? In 1968 speelde al in de media de milieuproblematiek, als voorloper van het Rapport van Rome dat in 1970 verscheen. Van der Zee schrijft: ” Een terugkerend thema in 1968 vormden de stukken van wetenschapsredacteur Sietz Leeflang. Als een van de eerste Nederlandse journalisten verdiepte hij zich in de milieuproblematiek. Op de redactie verwierf hij de reputatie een Cassandra te zijn, een onheilsprofeet”. Hoofdredacteur Henk Hofland, de latere journalist van de eeuw zat in de maag met de kopij van Leeflang. ” Weer zo’n zwartgallige prognose over de milieuellende”, verzuchtte Hofland. ” Allemaal koffiedik kijken. Wat moest hij ermee? De wereld verging niet zomaar”. Met de kennis van nu ( en het recente rapport van het IPCC, het klimaatpanel van de Verenigde Naties) nam Hofland en zijn krant deze ontwikkeling niet al te serieus. Leeflang nam ontslag bij de krant en richtte in 1970 de milieu proefboerderij De Kleine Aarde op. Eveneens had Hofland volgens Van der Zee een vreemde opvatting over vrouwelijke journalisten: ” Voor de mensen die vertrokken bij de krant, kwamen wel weer nieuwe. Mannen, geen vrouwen. Hofland vond dat vrouwen als gevolg van de hormoonhuishouding en hun menstruatiecyclus emotioneel te weinig in balans zouden zijn om journalist te kunnen worden. Hij verkondigde dit ook in een interview met het vakblad De Journalist. Het deed de krant ( Algemeen Handelsblad) geen goed”, aldus Van der Zee. Op dit moment is gemiddeld 40% van het Nederlandse journaille vrouw.

De herinneringen in het boek tonen ook aan hoe gepolitiseerd de media in de jaren zestig en zeventig warer en dat roddel en achterklap op redacties hoogtij vierden. In tegenstelling tot landen als Duitsland, de Verenigde Staten en Frankrijk is het in Nederland minder gebruikelijk dat journalisten hun herinneringen op schrift stellen. Het zou mooi zijn als meer vaderlandse journalisten terugblikken op hun journalistieke leven, ter lering en vermaak. Bij mijn weten ken ik geen voorbeelden van noordelijke journalisten die hun eigen verhaal optekende. Wel is onze docent/ correspondent Jan Keulen bezig zijn memoires op te schrijven en het boek zal binnen afzienbare tijd verschijnen bij uitgeverij Jurgen Maas.